En çok Kendimi kandırmışım da ondan... En büyük yalanları kendime anlatmışım Kaybettim çünkü bana yapılan şeyleri Kimseye reva görüp yaşatmadım Kaybettim çünkü herkeste iyilik aradım Kimseden şüphe edip sorgulamadım Hani o öve öve anlatıp bitiremediğim Dostlarım arkadaşlarım vardı ya Hani ben Kavgalarımda yalnız kalmam derdim Düşersem nasılsa kalkarım güvencesi olan Önemli kıldığım arkadaşlarım vardı Sırtımı yasladığım dağlar onlar diye Kendimi öyle bir kandırmışım ki ben Nereden nasıl bilebilirdim ki böyle olacağını Arkamı dönüp geriye her baktığım zaman O kadar dik ve onurlu duruyordu ki herkes O kadar güvenli ve o kadar gerçekçiydi her şey Hayat meğer onlar için sobe oyunu gibiymiş Her şey sırtımı döndüğüm an oluyormuş meğer Etrafımda ki insanların bu omurgasız duruşunu Gördükçe anladım kaybettiklerimi tek tek… Kaybettim çünkü göremedim Kaybettim çünkü sezdiğim halde konduramadım Kaybettim çünkü kendimden başka Kimseye kıyamadım…
Ben asla yenilmem kaybetmem derdim Çünkü güvendiğim dağlar vardı benim Oysa beni aslında yıkan onlarmış aslında Ben bunu ne yazık ki çok geç anladım İşte aslında tam da bu yüzden kaybettim... Ne dost dediklerimi anlayabilmişim Ne de her şeyin bu kadar acımasız olduğunu Ben bu kadar güvendiğim için kaybettim Dikkatsiz sorgusuz sualsiz attığım her adımın Aslında benden neler alıp götürdüğünü Göremediğim için kaybettim ben… Çok kaybettim çünkü çok güvendim… Hep kaybettim çünkü hep inandım… Çok yıkıldım çünkü çok umutlandım…
Günler geçtikçe yalnızlaştım bir köşede Kavgalarımda bir başıma kalmayı da Arkamda olanları karşımda görmeye de alıştım Hani o korkusuzca yürüdüğüm yollar vardı ya Onlarında sonunun gelmemesine alıştım Kolaylıkla aşarım dediğim dağların Her yamacında damla damla kanadı umutlarım Herkesi dost görüp öyle kabul etmenin Cezasını ödeye ödeye yedirdim gerçekleri kendime Benim aslında ilk kaybettiğim şey İnsanlara olan güvenim Onlara olan inancım muhabbetim oldu bu hayatta... Kaybettim çünkü gereğinden fazla güvendim Kaybettim çünkü çok fazla inandım…
Neden kaybettim biliyor musun ?? Kaybettim çünkü gerçeği sahteyi ayırt edemedim Kaybettim çünkü doğruyu yanlışı bilemedim Kaybettim çünkü iyi kötüyü fark edemedim Düşün ki yüreğime aldığım insan bile yalan çıktı Ben sevmeyi sevilmeyi öyle bem beyaz zannettim Seven sevdiğine ne olursa olsun kıyamaz bildim Ne yazık ki sevginin de renkleri farklıymış Oysa Kalplerin içi sim siyahmış O kıyamamlar buzdağının sadece görünen kısmıymış Umutlarımı hayallerimi menfaat duvarına çarpa çarpa Öğrendim ben sevmenin ne olduğunu Ben neden yalnız kaldım biliyor musun ? İnsanlara geçmişimi verdim doymadılar Yarınlarımdan vazgeçtim bıraktım yetinmediler En sonunda umutlarımı hayallerimi verdim Onları da ezip geçtiler anlayamadılar… Yalnızım çünkü verecek bir şeyim kalmadı Yalnızım çünkü mücadele edecek gücüm kalmadı Yalnızım çünkü inanacak kimsem kalmadı
Ben en çok neden kaybettim biliyor musun ? Çünkü kimsenin içinde kötülük aramadım Aldandım inandım… Peki hep ben mi kaybettim ???