Bir kar tanesidir hayat. Baþlangýçta tertemiz ve masum… Kötülüklerden habersiz… Sadece yeryüzünde ufak da olsa bir yer bulabilmektir kendine tüm amacý hayatta kalabilmek… Sonra birden baþka kar tanelerinin arasýnda bulur kendini. Heyecaný arkadaþlýðý öðrenir. Aþký öðrenir. Kalbinin attýðýný yaþadýðýný hisseder. O kar taneleriyle birleþip koca bir çýða dönüþür. Zararsýz bir çýð ama… Ve biri gelip üstüne basar. Canýný acýtýr bir yaðmur damlasý düþürür gözlerinden. Onu hiçe sayýp atan kalbini zedeler. Ama tüm bu darbelere göðüs gerer küçük kar tanesi. Daha da güçlenir. Artýk baþlangýçtaki gibi tertemiz deðildir belki de ama kalbi yavaþ da olsa hâlâ atmaktadýr. Her soðuk acý rüzgârýyla güçlenmeye devam eder. Derken buza dönüþüverir. Kapatýr kendini tüm kar tanelerine ve yaðmur damlalarýna. Ne bir rüzgâr acý verebilir ona ne de bir ayakkabý izi. Ama… Ama eksik bir þeyler vardýr hâlâ. Anlayamadýðý fark edemediði… Artýk kalbinin attýðýný da hissedemez. Tek hissedebildiði güneþin yakýcý sýcaklýðýdýr. Ve son hissidir bu… Yeryüzünde tek bir iz bile býrakmadan Eriyip yok olup gider… Ey yaþadýðýný hisseden kar taneleri! Siz sakýn o sert rüzgârlara her fýrsatta sizi kirletmeye çalýþan büyük ayak izlerine aldýrýp da kalbinizi buzlaþtýrmayýn. Buzlaþtýrmayýn ki her zaman diðer kar tanelerine verebilecek bir þansýnýz olsun… Güneþin sizi yakmak yerine ýsýtmasý dileðiyle…