ŞEHİR EFSANELERİ

23.12.2005 12:22:29

Bir gece vakti, karanlık bir sokakta yüyürken, yolun kenarındaki bir yığın çalılığın arkasından gelen çığlıklar duydum..Ne olup bittiğini dinlemek için korka korka yavaşladım ve duyduğum şeyin kesinlikle bir çırpınış sesi olduğunu farkedince panikledim..

honurtular, boğuk çığlıklar, itişip kakışmalar..
yalnızca birkaç metre ötemde bir kadın saldırıya uğruyordu..
acaba müdahale etmelimiydim?
peki ya benide bir hedef olarak görürse?

can güvenliğim için endişelendim ve o gece aniden kara değiştirip eve gitmek için değişik bir güzergah seçtiğim için kendi kendime lanet ettim..

acaba sadece en yakın telefondaki polisi arayıp sıyrılmalımıydım bu işten..?

bana hiç bitmeyecek gibi gelen aklımdaki çelişkiler yalnızca saniyeler sürdü..çığlıklar gitgide güçsüzleşmeye başladı..
daha hızlı hareket etmem gerektiğini biliyordum..
ne yapmalı nasıl kurtulmalıydım?
ve sonunda karar verdim :

tanımasamda bu çaresiz kadına sırtımı dönüp gidemezdim, hayatımı tehlikeye atacak olsam bile..

aslında ne cesur nede güçlü bir adamım..
o cesareti ve gücü nereden buldum bilmiyorum ama bir anda çalıların arkasına atılıp saldırganı kadının üzerinden çektim..
itişip kakışırken yere yuvarlandık
birkaç dakika boğuştuktan sonra adam elimden kurtulup kaçtı..

soluk soluğa ayağa kalktım ve bir ağacın arkasında çömelmiş hıçkıra hıçkıra ağlayan kadına doğru yöneldim..karanlıkta tam olarak
göremediğim halde korkudan titrediğini hissedebiliyordum..
onu daha fazla ürkütmemek için önce belli bir mesafeden konuşmaya çalıştım..sakinleştirici bir şekilde ’herşey yolunda,
saldırgan gitti, artık güvendesiniz..’ dedim..

uzun süreli bir sessizlikten sonra, merak ve şaşkınlıkla ’baba, senmisin ? ’ dedi..iyice yaklaşınca karşımda duran, kızım Judy’di..

Ekleyen/Kaynak: anonim

Yorumlar [ Yorum Yaz ]