HİKAYELER

23.07.2008 18:45:12

Öğretim Görevlisi, öğrencilerine yaşlanmanın psikolojik belirtilerini öğretirken onlara yatağa mahkum bir hastasının şu olayını daha önce yayınlanan dergiden okur :
" Hasta ne konuşuyor, ne de söylenenleri anlıyor.Bazen saatlerce anlaşılmaz şeyler geveliyor
Zaman, yer ya da kişi kavramı yok.
Yalnız, nasıl oluyorsa, kendi adı söylendiğinde tepki veriyor
Son altı aydır onun yanındayım, ne görünüşü için bir çaba sarf ediyor ne de bakım yapılırken yardımcı oluyor
Onu hep başkaları besliyor, yıkıyor ve giydiriyor.Dişleri yok, yiyeceklerin püre halinde verilmesi gerekiyor.
Gömleği salyalarından dolayı sürekli leke içinde.Yürümüyor.Uykusu sürekli düzensiz.Gece yarısı uyanıp çığlıklarıyla herkesi uyandırıyor
Çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada bir sebep yokken sinirleniyor.Biri gelip onu yatıştırana kadar da feryat figan bağırıyor."
Bu olayı okuduktan sonra, Öğretim Görevlisi öğrencilerine böyle birinin bakımını üstlenmek isteyip istemediklerini sorar
Öğrenciler bunu yapamayacaklarını söylerler.
Öğretim Görevlisi, kendisinin bunu büyük bir zevkle yaptığını ve onların da yapması gerektiğini söyleyince öğrenciler şaşırırlar
Daha sonra Öğretim Görevlisi hastanın fotoğrafını dolaştırmaya başlar.
Fotoğraftaki Öğretim Görevlisinin
altı aylık kızıdır.
Bir Öğretim Görevlisi, Amerikan Tıp Birliği Dergisindeki makalesinde bir yanlış anlamanın insana nasıl tamamen farklı bir perspektif kazandıracağını anlatmaktadır
Belki de hayatta yaşadığımız birçok şey bize önyargılarımız ve bakış açılarımız tarafından dayanılmaz ve zor gözükebilir...

Ekleyen/Kaynak: BENAYCAN

Yorumlar [ Yorum Yaz ]