11.08.2008 01:18:02
Bir zamanlar, bütün duyguların üzerinde yaşadığı bir ada varmış. Mutluluk, Üzüntü, Kibir, Sevgi ve diğerleri... Bir gün adanın batmakta olduğu duygulara haber verilmiş. Bunun üzerine hepsi, adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar. "Sevgi", adada en sona kalan "duygu" olmuş, çünkü mümkün olan , "en son ana kadar" beklemek istemiş. Ada neredeyse battığı zaman, "Sevgi" yardım istemeye karar vermiş. Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinde geçmekteymiş.
Sevgi : Zenginlik, beni de yanına alır mısın ? diye sormuş. Zenginlik: Hayır alamam, demiş. Teknemde çok fazla altın ve gümüş var, senin için yer yok... Sevgi, çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibir´ den yardım istemiş. Kibir, lütfen bana yardım et ! Sana yardım edemem Sevgi. Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedersin, diye cevap vermiş Kibir. Üzüntü, yakın arkadaşıymış ve Sevgi yardım istemiş.
Üzüntü, seninle gelebilir miyim? Of Sevgi, o kadar üzüntülüyüm ki, yalnız kalmaya ihtiyacım var.
Mutluluk da Sevgi´nin yanından geçmiş ama o kadar mutluymuş ki Sevgi´nin çağrısını duymamış bile. Sevgi, birden başka bir ses duymuş. Gel Sevgi !.. Seni yanıma alacağım...
Bu Sevgi´den daha yaşlıca birisiymiş. Sevgi, o kadar şanslı ve mutlu hissetmiş ki kendisini, onu yanına alanın kim olduğunu öğrenmeyi akıl edememiş.
Yeni bir kara parçasına vardıklarında, Sevgi´ye yardım eden, yoluna devam etmiş.
Ona ne kadar borçlu olduğunu fark eden Sevgi, Bilgi´ye sormuş : Bana yardım eden kimdi ? O "Zaman´dı", diye cevap vermiş Bilgi. Zaman mı ? Neden bana yardım etti ki ? diye sormuş Sevgi. Bilgi gülümsemiş. Çünkü, Sevgi´nin kıymetini sadece "Zaman" anlayabilir.
Ekleyen/Kaynak: edenes
Bu bölüme Siir ekleyebilirsiniz. Siir eklemek için
tıklayın
Henüz yorum eklenmemiş
|