Öyle içimdesin ki. Yanaðýmda dolaþan rüzgardan daha gerçek dokunuþlarýn. Küçük, ürkek, kesik dokunuþlarýnla, belki de her zamankinden daha yanýmdasýn. Yani öylesine, o kadar bensin ki. Ah nasýl anlatsam. Boþuna bu çabalarým, doðru kelimeleri aramalarým. Ne kitaplar yazýyor, ne de sözlüklerde karþýlýðý var. Yalnýzca hissediyor insan, yaþýyor. Kelimeler eksik, kelimeler yaralý. Kelimeler cýlýz. Taþýmýyor, anlatmýyor, tanýmlamýyor bu duyguyu. Ben de. Çok baþka bir þey. Sevginin ortasýnda, derin acýlar hisseder mi insan? Aydýnlýk gülümsemelerin içine, hüznü yerleþtirir mi durup dururken? Gözlerine buðu,diline sitem, yüreðine burukluk, çöreklenir kalýr mý asýrlarca? Gelmeyeceðini bildiði mektup için, posta kutusunu hep ayný heyecanla açar mý? Dedim ya, baþka bir þey bu. Ne kadar yalnýzsam, o kadar seninleyim þu günlerde. Belki de en baþta, tutup seni en derinlere koydum diye oldu bunlar. Kimseler ulaþmasýn diye, kimselerin bilmediði, bulamayacaðý yollara götürdüm seni. En derinlerde tuttum. Bana sakladým. Derine, hep daha derine. Seni yapayalnýz, bir tek bana býraktým. Paylaþamadým yanlýþ yaptým. Sana ulaþan yollarý kaybettim diye bütün bu þaþkýnlýklar. Kendimi oradan oraya vurmam. Saðýmda, solumda, ne zaman dikildiðini bilmediðim duvarlara çarpmam, hiç görmediðim çukurlarla boðuþmam. Denizlerin, gürültüyle gelip vurduðu dehlizlerin, acýlý duvarlarý gibiyim. Duvarlarým yosunlu, duvarlarým kaygan, duvarlarýmdan hiç tükenmeyen sular sýzýyor. Tutunamýyorum. Renklerim, gün içinde deðiþiyor. Soluyorum, soðuyorum. Güneþ ulaþmýyor içerilerime. Küfleniyorum, yaþlanýyorum. Yalnýzlýklar peþimde. Dokunduðum her ýslak duvardan, pis kokulu bir yalnýzlýk bulaþýyor üstüme. Yapýþ yapýþ, výcýk výcýk bir yalnýzlýk bu. Biliyorum, bütün bunlar, hep benim suçum. Seni sakladýðým yere ulaþamaz oldum. Yollar, gitgide uzadý ve karýþtý. Ümidimi ýsýtacak, parlatacak, kýmýldatacak bir þeylere ihtiyacým var. Ah onun ne olduðunu biliyorum. Sonu sana geliyor her cümlenin. Her þeyin baþý içinde ve sonundasýn. Bu deðiþmiyor. Öyle içimdesin ki. Birden aklýma geldi, tuttum sana bir mektup yazdým dün. Çok mutluydum. Gün içinde neler yaptýðýmý, nelere kýzýp, nelerle mutlu olduðumu, tek tek anlattým. Mevsimlerin ve insanlarýn nasýl karýþýk ve beklenmedik olduklarýný yazdým. "Yine zamansýz yaðmurlar" dedim, "Daha önce, hiç bu kadar zayýf deðildi güneþ ýþýnlarý" dedim, "Gerçekten buradaki þarkýlarý hiç öðrenmeyecek, bilmeyecek, söylemeyecek misin?" dedim. Çok uzun bir mektup oldu. Baþýndan sonuna kadar okudum da. Neler yazmýþým diye merakýmdan. Sonra çekmecemden bir zarf çýkarýp, adýný yazdým. Büyük harflerle, yalnýzca adýný. Adresini bilsem gönderir miydim, bilmiyorum. Mektup cebimde. Cebim yüreðime yakýn. Yüreðim sende. Sen yüreðime yakýn. Öyleyse mektup sende.