ARTIK ZOR GELiYORuM KENDiME.. Her bir düðümü tek tek çözmeye çalýþtýkça ellerimle, yeni düðümler oluþuyor adeta,hiç çözülmeyecekmiþçesine.. Bu kez her þey daha zor... Aslýnda zor olan ne sensin ne de hayat. Zor olan benim bana.. Artýk zor geliyorum kendime.. Yoruldum... Bir daha düþersem, kalkamayacaðým ayaða, hissediyorum. Belki uzatacaksýn elini ama, bu kez ben tutamayacaðým, biliyorum... Gözümün bebeðinde, yüreðimin en saklý yerindesin sen. Kimselere göstermiyorum seni, hatta bazen kendimden bile gizliyorum. Varsýn aklým sensiz bilsin yüreðimi... Yokluðun içimi acýtýyor. Buna raðmen kal istiyorum, içimde bir yerlerde. Sanki seni çýkarýp atarsam, tamamen kaybolacakmýþ gibi geliyor sana dair ne varsa. Sana ait olan izler silinip yok olacakmýþ gibi, senli kelimeler yazamayacakmýþ gibi kalemim bir daha.. Her tutunmaya kalktýðýmda sana, dipsiz kuyulara çekiliyor ruhum. Çýkmaya çabalarken gücüm tükeniyor gitgide. Bir gün temelli bitecek, fark ediyorum