Ýnsanoðlu hep yalnýzlýktan þikayet etti. Hep bir aradýðý vardý derinlerinde. Aradýðý ve bir türlü bulamadýðý. Bitmez tükenmez bir bekleyiþin içinde, bir düþtü belki de varlýðýna inandýðý. Gelecekti , gelmeliydi, bu kadar vefasýz olamazdý. Güzeldi , özeldi. Bunlarý biliyor olmalýydý. Düþünde ki insanoðlunun kusursuzdu muhteþemdi. Gelecekti. Evet gelecek ve huzur dolu bir geleceðin baþlangýcý olacaktý. Huzurun adýydý. Ama ne zaman ? Ýþte bu belirsiz ve gitgide yorucu olan cevapsýz bir soruydu.