Sen Ýstanbul gibisin Ýstanbul gibi uzak Ve yaþamaya tuzak gibisin... Sen Ýstanbul gibisin Ellerin soðuk mu soðuk Marmara'dan çýkmýþ gibi Bakýnca gözlerine anlýyor insan Gözlerin hüzün mavisi.... Sen Ýstanbul gibisin, Korkak ve ürkek duruþum ondan Sana karþý. Ve yakýnlaþtýkça bana Uzaklaþtýðýný düþünmem de bundan Bana karþý.... Sen Ýstanbul gibisin Yedi tepeden bakýyorsun aþka Hem yüreðin sevda dolu Hem de hüküm yemiþ mahkum gibi Ondan uzak Düþündüðün yok aslýnda Kendinden baþka... Sen Ýstanbul gibisin, Bazen topraðý kadar fedakar Bazen insaný gibi bencilsin. Sen Ýstanbul gibisin Onun gibi uzak Onun gibi karýþýksýn, Bir o kadar güzel Bir o kadar albenili Ve bir o kadar da þýksýn.... Sen Ýstanbul gibisin, Kalabalýðýnda sessizlik hakimdir. Ey masallarýn prensesi Farkýnda deðilsin Seni Ýstanbul kadar seven kimdir..?